Ό,τι πει η εικόνα και η συνέχειά της...

Με βάση τους στίχους της παραπάνω εικόνας, βρε, σίγουρα οι τοίχοι έχουν αυτιά πλέον! Μας ακούν, μας βλέπουν, μας καταγράφουν σε οτιδήποτε κάνουμε δημόσια (αφορά στα social media), όμως το έχουμε τερματίσει με την επιλεκτική (ή όχι μόνο...;) παρακολούθηση από εκείνους που έχουν την εξουσία στα χέρια τους.

Αυτά και άλλα πολλά τους τα χαρίσαμε και εξακολουθούμε να το κάνουμε και μάλιστα δίχως κανένα αντάλλαγμα...(;) Κι αυτοί χαμογελάνε χαιρέκακα γλεντοκοπώντας στην υγειά των κορόιδων!

Για να μη γκρινιάζω άλλο (κάτι που συνηθίζω εδώ), θα αφήσω να μιλήσουν και πάλι οι στίχοι από δύο μουσικά κομμάτια που πρότεινε αναγνώστης του ιστολόγιου. Μου άρεσαν πολύ, οπότε σκέφτηκα να τα παρουσιάσω, αν και δεν ακούω σχεδόν καθόλου το μουσικό είδος, στο οποίο ανήκουν, του hip hop. Τυχαία είχα έρθει κατά καιρούς σε επαφή με αυτό είτε από μόνη μου είτε μέσω μαθητών μου της τελευταίας τάξης του Δημοτικού (ειδικά των παλαιότερων που είχα και ήταν πιο ψαγμένοι).

Το συγκεκριμένο είδος έχει να επιδείξει στίχους που λένε μεγάλες αλήθειες, όπως και σε αρκετούς δημιουργούς αρέσει ιδιαίτερα να παίζουν με τις λέξεις με αρκετά ευρηματικό τρόπο. 

Δύο μικρά αποσπάσματα από τα δύο τραγούδια του Ευθύμη που έρχονται στη συνέχεια...

 

"Ετούτο πάει για την γενιά μου της μεταπολίτευσης γενιά
Δεν έζησε πέτρινα χρόνια πόλεμο και προσφυγιά
Την είχαν πείσει πια πως έχει σβήσει η φωτιά
Πως ήρωες της έχουν χαρίσει την λευτεριά
Οπότε η γενιά μου κουβαλάει την ενοχή πως δεν έχει αγωνιστεί για ότι της έχει χαριστεί"

 

"Βγαίνω μια βόλτα μες τη νύχτα,
εκεί που ποτέ δεν κοιμάται η Αθήνα.
Σε δρόμους που γνωρίζω από παιδί,
βήμα προς βήμα.
Μα έχει αλλάξει το κλίμα από τα χρόνια εκείνα.
Υπάρχει άγχος πια,
υπάρχει αγωνία κι υπάρχει πείνα.
Μες τα στενάκια που αλητεύαμε παιδάκια,
τώρα πλέον αγριεύεσαι.
Μόνος σου,
δεν πατάς πια.
Πρέπει να έχεις και πίσω απ' την πλάτη μάτια.
Σου λέω, ο φόβος μας ζώνει για τα καλά,
μα ακούγομαι;"

 

 

 

@  Τα τραγούδια κυκλοφόρησαν το 2015, όμως η κατάσταση έχει πιάσει πιο πάτο από πάτο... Το σίγουρο είναι ότι μας ακούν για όσα τους ενδιαφέρουν και μόνο.

Κατά τα άλλα... "Ακούγομαι;" 

Ζωή δίχως έμπνευση είναι ζωή κενή...

Ζωή δίχως έμπνευση είναι ζωή κενή, δίχως πνοή. Το "φύσημα" μέσα μας είναι σε έλλειψη (καθώς κάτι τέτοιο σημαίνει η ίδια η λέξη). Όταν υπάρχει, αισθάνεται κανείς εσωτερικά μια ψυχική και διανοητική ευφορία, οπότε η ζωή έχει ουσία. 

Με μια τέτοια πνοή όλες οι αισθήσεις απολαμβάνουν τις ομορφιές που έχει η ζωή να προσφέρει, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να είναι ζωντανός και δημιουργικός σε κάθε του βήμα. Πλάθει αντίστοιχα ομορφιά και αρμονία στο σπιτικό του, στην εργασία του, στις συναναστροφές του με τους άλλους. Αν το καλοσκεφτούμε, γι' αυτό δεν ήρθε στη γη; Ή όχι;

Στη σημερινή πραγματικότητα η ζωή κατέληξε ασφυκτική, ακριβώς γιατί ο άνθρωπος έπαψε σε μεγάλο βαθμό να "αναπνέει". Σταμάτησε να έχει ισορροπημένη επαφή και ανταλλαγή με το περιβάλλον του, καθώς εγκαταλείπει κάθε δημιουργική αλληλεπίδραση και λειτουργεί με κενό, μηχανικό, τρόπο.

Φυσικό επακόλουθο αυτής της πορείας είναι ο μαρασμός του πνεύματος μα και του σώματος. Έτσι, μην απορούμε για όσα συμβαίνουν στην κοινωνία μας πλέον. 

Πηγή έμπνευσης μπορούν να είναι πάρα πολλά ερεθίσματα που δέχεται ο άνθρωπος καθημερινά, όμως αν εκείνος δεν είναι έτοιμος να δεχτεί την αλλαγή που θα επέλθει μετά την έκθεσή του σ' αυτά, τότε παραμένει στάσιμος. Με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Ποια είναι αυτά που σας εμπνέουν, που σας δίνουν την αίσθηση ότι μπορείτε να "πετάξετε", σας προκαλούν να δώσετε το δυναμικό σας στο μέγιστό του;

 

Ο κόσμος μιλάει, μα για ποιο πράγμα;

Η ιδέα του τίτλου προήλθε από ένα μουσικό κομμάτι που ακολουθεί στη συνέχεια. Το ίδιο προκάλεσε σκέψεις απανωτές μα διόλου ευχάριστες. Όλα ξεκίνησαν από ένα άλλο τραγούδι του ίδιου νεανικού συγκροτήματος, το οποίο μου αφιέρωσε το νεαρότερο μέλος της οικογένειας. "Μαμά, άκουσε..." συνηθίζει να λέει για πολλά και διάφορα, αφού πολύ συχνά ανταλλάσσουμε μουσικές επιλογές και όχι μόνο, καθώς συζητάμε για πάρα πολλά θέματα επίσης.

Έτσι, λοιπόν, οφείλουμε να ακούμε τι μας λένε ή τι θέλουν να μας πουν αλλά πολύ περισσότερο να αφουγκραστούμε την ανάγκη τους σε κάθε περίπτωση. Να ακούμε με ανοιχτά αυτιά μεν αλλά και ανοιχτό πνεύμα και καρδιά. 

Συνήθως, οι γονείς απαιτούν να τους ακούνε τα παιδιά και το αντίθετο πάει περίπατο. Μένουν στις οδηγίες και δεν ενδιαφέρονται για το τι σκέφτονται και πώς αισθάνονται εκείνα. Ως εκπαιδευτικός όλα αυτά τα χρόνια που εργάζομαι κοντά στους μικρούς φίλους βλέπω την τεράστια ανάγκη τους να τους ακούσει κάποιος, να τους νιώσει. Πιστεύω ότι πολλοί γονείς τον ελάχιστο χρόνο που αφιερώνουν σ' αυτά - μέσα στις άπειρες υποχρεώσεις και τη μεγάλη τους κούραση - δεν τον αξιοποιούν εποικοδομητικά αλλά κυρίως διεκπεραιωτικά, χάνοντας την πολύτιμη ανταλλαγή, πάντα όμως σε βάρος των παιδιών.  Στις σχολικές τάξεις αναγνωρίζει κανείς με ευκολία ποια παιδιά έχουν ουσιαστική επαφή με τους γονείς τους και ποια όχι. 

Το πρόβλημα είναι ότι οι νέοι γύρω από την ηλικία των 20 ετών (δε συζητώ για τους μικρότερους, γιατί με τρομάζει περισσότερο η συνέχειά τους...) μεγάλωσαν με τα περισσότερα εφόδια (υλικά και πνευματικά) όσο καμία άλλη γενιά, με πολλά μηνύματα για τα δικαιώματα του ανθρώπου, την προστασία του περιβάλλοντος, τη διαφορετικότητα και την αποδοχή της, την ισότητα των πολιτών και, και ,και... Άκουσαν πολλά, πάρα πολλά και... τελικά ρίχθηκαν σαν αμνοί στη βία σε όλες της τις μορφές. Βία από παντού και για τόσα πολλά!

Δε θα πω περισσότερα, ίσως στα σχόλια (αν υπάρξουν), αφού έχω γράψει διάφορα εδώ μέσα κατά καιρούς για σχετικά θέματα. Ας μιλήσουν, λοιπόν, οι στίχοι των δύο τελευταίων μουσικών κομματιών μέσα από τους ίδιους τους νέους μια και τους αφορά πρώτιστα  ετούτο το παρόν (με το παράλογο και το αποκρουστικό που το διακατέχει).

@ Το κομμάτι που ακολουθεί πρώτο είναι αυτό που μου αφιερώθηκε και ξεκινάμε πιο ήπια:

@ Τα δύο επόμενα έχουν πολύ ενδιαφέροντες στίχους και νομίζω σε πολύ καλή μετάφραση... Και όταν η Eurovision (2021) έχει να δώσει κάτι που ξεχωρίζει 😁

Δεν το΄χω με τον τίτλο εδώ...

Υπάρχουν φάσεις στη ζωή, όπου απομακρύνεσαι από τους γύρω σου και διατηρείς αποστάσεις, ίσως όχι συνειδητά μα από εσωτερική ανάγκη. Αναζητάς τότε λίγη ηρεμία και γαλήνη, για να αποκαταστήσεις όσα αναστάτωσε μέσα σου κάποια ιδιαίτερη κατάσταση, η οποία απαιτούσε διαρκή επαγρύπνηση, ανησυχία και συνεχή προσπάθεια ώστε να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα. Κι αυτό γίνεται ακόμη χειρότερο, όταν το ιδανικό αποτέλεσμα μοιάζει κάπως με στόχο άπιαστο.

Έρχεται όμως η ώρα που το άπιαστο μετατρέπεται σε πραγματικότητα έπειτα από πολύ κόπο και σταθερή πίστη στο καλύτερο δυνατό. Αρχικά δεν το πιστεύεις ότι έχει συμβεί, μάλιστα τόσο που δυσκολεύεσαι να βάλεις φρένο στον πιεστικό ρυθμό που βρισκόσουν για αρκετό διάστημα.

Στη συνέχεια συνειδητοποιείς περιχαρής και με ανακούφιση ότι όλα πήγαν κατ' ευχήν, αποφεύχθηκαν τα χειρότερα και αποζητάς ενστικτωδώς να αποβάλεις την ένταση και να κάνεις μια ανασκόπηση όσων πέρασαν πλέον - μια διαδικασία που χρειάζεται μια σχετική απομόνωση (κατά την ταπεινή μου γνώμη). Εκεί είναι που δέχεσαι ένα τηλεφώνημα από αγαπημένη φίλη που σε σκουντά και σε παροτρύνει να επικοινωνήσεις ξανά με τον κόσμο... Σκέφτεσαι ότι ένα δίκιο το έχει, αφού πέρασε καιρός που δεν έστειλες μήνυμα, δεν έκανες ένα τηλεφώνημα και όχι μόνο σε εκείνη αλλά και σε άλλους φίλους.

Αποφασίζεις, λοιπόν, να κάνεις μερικά τηλεφωνήματα... Ωχ και τι το ήθελες!

Τα δυσάρεστα που ακούς σε κάνουν στιγμιαία να το μετανιώνεις, αλλά ξέρεις ότι πάντα συμπάσχεις και δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά. Θα επιθυμούσες να άκουγες ευχάριστα νέα, όμως αντιλαμβάνεσαι για πολλοστή φορά ότι παραγγελίες στη ζωή δεν χωρούν.

Κι αυτό έρχεται παράλληλα να το επιβεβαιώσει μία αιφνίδια και απόλυτα τρομακτική πτώση της λατρεμένης σου γατούλας από τον τρίτο όροφο! Φαίνεται ότι αποφάσισε να κάνει τον αλεξιπτωτιστή, αφού πριν δοκίμαζε να κάνει τον ακροβάτη εν μέσω ισχυρών ανέμων! Τη γλίτωσε από θαύμα είναι η αλήθεια γι' αυτό και το χιούμορ. Έτσι, πέρασε το εορταστικό τριήμερο με δυσάρεστα νέα από τη μία και από την άλλη με το σοκ και την αγωνία για την υγεία του μικρού κατοικίδιου.

Τώρα, γιατί έγραψα τα παραπάνω και μάλιστα σε δεύτερο πρόσωπο, με σιγουριά δεν μπορώ να το πω.

Για να μην ξεχνάμε τους "τοίχους"...

Μια και είμαστε "για τα πανηγύρια" - κυριολεκτικά και μεταφορικά - και αφού μόνοι μας εντελώς δεν μπορούμε αυτό να το αλλάξουμε παρά μόνο να συμβάλλουμε με όποιο τρόπο έχει στη διάθεσή του ο καθένας, ας ασχολούμαστε και με κάτι ευχάριστο πού και πού, ειδάλλως θα "λαλήσουμε"!

Και μέχρι "ο αλέκτωρ να λαλήσει" στα αυτιά όλων των γελοίων δίποδων (που βλάπτουν πολύ σοβαρά τους πολίτες και τον τόπο) τη λήξη τους (πάντα έρχεται η ώρα για όλους), ας πάμε να θυμηθούμε τους ταλαίπωρους "τοίχους" τι έχουν να μας πουν...

Πολύ καιρό είχα να τους "ακούσω" :)

💛 Χωρίς μουσική δεν πάμε πουθενά...!